Ook Leonard Cohen zong het al: ‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in.’ De voordelen van imperfectie inzien en promoten is echter niet gemakkelijk als het op de liefde aankomt. Blader door een tijdschrift of open je instagram account en de schoonheid van perfecte verlovingen, bruiloften of liefdes vliegen je om de oren. Alleen televisie lijkt daarop wat dat betreft misschien wel een uitzondering te vormen met programma’s als First dates en Temptation Island. Imperfectie waar mensen van lijken te smullen, omdat het niet over henzelf gaat. Natuurlijk horen we vaak genoeg dat de perfecte liefde niet bestaat, toch trappen we meestal maar al te graag in mooie beloftes en #couplegoals bijvoorbeeld op social media. Sterker nog we doen er zelf net zo hard aan mee. Ooit wel eens een live story van een ingrijpende ruzie gezien? (die op Temptation Island daargelaten).
Ieder huisje heeft zijn kruisje
Bijna ieder herbergt ergens diep van binnen een overtuiging dat, net als in film, de realiteit van een ochtendadem, ongemakkelijke ruzies of frustraties over lege pakken melk die terug worden gezet in de koelkast, niet voorkomen bij grote liefdes of in geweldige relaties. We denken dat ware liefde alleen maar schoonheid, harmonie en symbiose is met af en toe een piepklein relletje als voorspel op gepassioneerde goedmaakseks daarna. Zo niet, dan is er zogenaamd wat mis met de liefde. Niet met onze verwachtingen. De werkelijkheid leert echter dat goede relaties of grote liefdes niet geboren worden, maar worden gemaakt. En het zijn juist de imperfecte momenten, eindigend in een puinhoop en niet (meteen) in goedmaakseks, die de liefde zo sterk maken. Deze momenten voelen alles behalve goed. Misschien hadden we ons niet per se voorgesteld dat onze liefde net zo zou lopen als in de film, maar toch ook niet zoals deze is tijdens de mindere momenten.
Angst is een slechte raadgever
Wanneer we deze negativiteit ervaren, krijgen we automatisch een rotgevoel met als gevolg een stemmetje in ons hoofd dat ons misschien wel verteld: ‘Dit zou niet moeten gebeuren. Ik moet hiermee stoppen. Met wat voor iemand ben ik eigenlijk samen?’. Het maakt ons angstig, boos of defensief en we gaan de persoon die ze veroorzaakt als de vijand zien. Een programma zo oud als de mensheid wordt in ons getriggerd. We stoppen met denken en gaan in de verdediging dan wel aanval of we verstoppen ons voor het probleem, hopend dat het vanzelf wel weer over zal waaien. Het liefdes vuurtje dooft voordat het goed en wel is aangestoken of laat ons achter met een brandwond, die we (onbewust) meenemen naar de volgende vlam.
Kill the beast!
Hoe zorgen we er dan voor dat we onze liefde tijdens imperfecte momenten juist niet als de vijand gaan zien? Hoe leren we inzien dat hij of zij geen roofdier is met als enige doel ons te verslinden en vervolgens voor dood achter te laten, maar juist degene die ons eventueel tegen deze dreiging kan beschermen? Door anders naar de imperfecties in onszelf en de ander te kijken. Door ook tijdens conflicten, misverstanden of het (onbedoeld) kwetsen van gevoelens de ander nog steeds als vriend te blijven zien, die ons niet met opzet pijn wil doen en andersom wij hen ook niet. Door datgene, dat op het eerste gezicht frictie en afstand creëert of ons van onze liefde af lijkt te drijven, niet uit de weg gaan, maar te zien als een les. We leren iets nieuws over de ander en hij of zij over ons. Dit zorgt ervoor dat deze momenten overgaan in meer begrip voor elkaar en het verdiepen van de connectie, waardoor we ons uiteindelijk ook meer verbonden voelen met de ander dan voordat de onenigheid begon.
Echte liefde, onverwoestbaar
Perfecte liefde, die erom vraagt de minder leuke gedeeltes te skippen, zouden we moeten vervangen door echte liefde. Echte liefde betekent namelijk ook méér liefde. Wie voor het hele pakket gaat, krijgt simpelweg meer om lief te hebben en dat zijn niet alleen de dingen die tot waanzin drijven, maar ook de delen die juist waanzinnig verliefd maken.